دنیای وارون

من.اسمان..تنهایی و همان نیمکت همیشگی..چنان بهم وابسته شدیم که غرق سرگشتگی شدیم.حیران مانده ام...بگزار بگویم.که دنیایم ویران شده..دنیای دیگران سرجایش است هنوز..اما.دنیای من نه!.اسمان من شده کف خیابانهای زمین!

.سرگشتگی هم عالمی دارد..مشکلی نیست.بگزار مثبت نگر باشم.ماه را راحت تر نوازش میکنم از اینجا!

راستی...در کدام خانه ی زمین سکونت داشت؟!..انکه دل از من بردو چنین وارون کرد دنیایم را...بگو..دیدم از اینجا بهتر است..دیگر لازم نیست عمری بگردم..