دوستت دارم,،هر چه بگویم کم است

دوستت دارم

به وسعت کلام که زبان دل عاشق است

و نقطه ی  پایان نامه

که یادآور چشم هایی منتظر است

دوستت دارم

به وسعت شور و احساس یک ترانه عاشقانه ی عرب

دوستت دارم 

چون  به سرخی شراب ناب  قرن های قبل

دوستت دارم

،بفهم،عاشقانه دوستت دارم

دوستت دارم 

به سبکی نو در نقاشی و شعر و طرب

دوستت دارم

 به وسعت کلام های جا مانده در دلم

دوستت دارم

 به وسعت امتداد نگاهی در آغاز جاده ی سفر

دوستت دارم،

سادهو وسیعو تا ابد

دوستت دارم

،به وسعت شعر های ناسروده ی چشم ها و زبان  عاشقان

دوستت دارم،

چون پر پرندگان و بازی آب

دوستت دارم چون لحظه های ناب ناب

دوستت دارم،هر چه بگویم کم است

باور کن،وسعتش در کلام و زبان کم است

یا در سوی چشم های من کم است

دوستت دارم ،از صدای قلب من بفهم

دوستت دارم، این تپش ها ناز نیاز عشق من است

دوستت دارم،هر چه بگویم ،کم است.

فغان

و من در لانه ی خود گریه می کردم

که این زندان تن 

بد ناهماهنگ است بر جانم

فغان از دوری و تنهاییو غربت

فغان از چشم های خیسو بارانی

فغان از تو

فغان از من

فغان از این دل پاکی 

که دادم  سوی بوی موی تو در باد

فغان از من و رنج هایی 

که در غربت به یاد تو 

تحمل میکنمو سختو کمی دم بر نمی آرم

فغان از چشم و گوش من

فغان از گوشهای من 

که عادت کرد به صدای تو و شعر هایت

فغان از چشم های من

که تنها در شعر ها و نامه هایی که فرستادی

 یافتم روح عشقی نامیرا را

فغان از من

بکش فریاد

بکش فریاد جان من

که این روحم شد زندانو  نفهمیدم،نفهمیدم

فغان از من

فغان از من

فغان از هر چه دل دادن

چه دل تنگم

کحایی تو؟

که دنیایم بسی تنگ است

کجایی تو؟

که سازم ناکوکه ناکوکو

آوازم چنین بد، ناهماهنگ است

فغان از من

فغان از تو

فغان از هر چه عشق 

فغان از قلب یک شاعر

که قبر شعر هایش شد

فغان از قلب یک آدم

که قبر عاشقانه هایش شد

فغان از عقل من دیگر

که روزو شب نمیفهمد

فغان از هر چه دلتنگی

کحایی تو؟کجایی تو؟

که من دراین  زندان  پیله پیچیدم بر جانم

ولی دانم که هرگز پروانه ای از این پیله برون ناید.