حیف که نیستی

به خودکشی مغزم برخواسته ام

که نیکوتین و کافیین را درهم می کنم

تا برای لحظه ای

به چیزی نیندیشم

تا آرام گیرد تمام آشوبهای درونم

و سرگرم شوم

با فال قهوه ای

آه که شیرین است جستوجو در فنجانم

و یافتن نشانی

قنج می رود دلم

از رد ماتیکم

روی فنجانو سیگارم

حیف که نیستی

تا دل تو  هم قنج رود از زنانگی های درهمم

و خنده های دیوانه وار

تا سرت را بگیری

از مدام حرف زدن هایم

و زیر لب غرولندهایت را بیبینم