تاکستان

ساعت دوازده
ظهر شده
اینجا تهران است
پایتخت یک کشور
جایی که یک زن در بستر آرمیده
و در خیالات خویش غرق
رویایی داشت دور
خوابی دید گس
و آرزویی شیرین را
چون سبدی از انگور بر دوش میکشید
نمیخواست این بار انگورهایش را بفروشد
یا پا نهاده و عصاره اش شراب شود
تا دلی شاد و ناشاد را به وادی فراموشی برد
این بار رویایش را سفت میفشرد
نمیدانم شاید هدیه بود
یا از آن خودش
خود را درآینه ندیده بود؟!
سایه اش تاکی بلند بود
و خودش تاکستانی پربار
جای جایش انگور آویخته
چگونه خویش را ندیده؟!
چگونه خویش را رها کرده
و انگورهایی در سبدرا میفشارد
رویایش را برای که محفوظ داشته
چون بکارت دختران برای حجله
آه از سارق رویاها
که هزار نام داشت
تاکستان
انگورت را به چه میفشاری بر شاخه هایت؟
رها کن
و دوباره شکوفه بزن
جای جای تنت جای شکوفه خالی ست
و برموهایت پیچک انگور
تنت چون هزار پیچ رسته از روزگار
آینه نبود خود را در رود بببین
رود نبود سایه ات را ببین
شاخه های احساست را ندیده ای!؟!
هزار پرنده مهمانت بود
هزار آواز سرداده اند در آرامش شاخسارت
هزار پرنده جفت شدند
و به ثمر رسید عشقشان
پرنده ای شد و پرواز آموخت
ای زن
ای تاکستان بی همتا
ای تاک از جنگ برگشته از خشکسالی ها
از مژگانت انگور آویخته
چشمانت چشمه ی شراب
لبهایت رودیست که ماهیها را به دریا میریزد
سینه ات زمین است
بارور
مادر
زمین
از عظمت تو
قلبم از تپش ایستاده
و جای تپش
نامت را آموخته
هر تپشم آوای نام تو
هر نبضم آوای نام تو
چه ناهنگام و بیخبر تمامم را احاطه کردی!
چه تکنیک جنگی ای بود
که تمام سربازانم سلاح افکندند
و پاسبانی از سرزمینشان را رها کردند
وزادگاهشان را به تو سپردند
تا بر من حکمرانی کنی
تمام قد تو را ملکه خواستند
انگورهایت را رها کن
من، انگوری فتاده بر زمین
شکوهت را میبینم
و از ستایشت
خشک نه
شراب نه
کشمش میشوم
و شیرینی خیالت را
بر هزاران زبان جاری خواهم ساخت
رها کن رویایت
تو خود رویای هزارتنی
تاکستان بی همتا

۱۲،۳۰
۱۴۰۴/۰۱/۲۹